WIOSNA...

Wiosna w poezji polskiej zajmuje ważne miejsce. Czym to tłumaczyć? Bez wątpienia wiersze o wiośnie powstawały i powstają z potrzeby serca tych, którzy – zmęczeni zimową niepogodą – z radością witają nadejście najpiękniejszej pory roku, najbardziej barwnej i tak pełnej życia.

Wiosna

Wiosna,
Kiedy jej dotykam,
Jest wilgotna
I ciepła
I drżąca,
Jak pisklę.

Słońce delikatnie głaszcze ziemię,
Bazie,
Maleńkie kurczątka
I mnie.

                                         

Ewa Zawistowska

Wiosna w poezji polskiej nie jedno ma imię. Wiersze o wiośnie przede wszystkim opiewają urodę budzącej się z zimowego snu przyrody – barwne kwiaty, pojawiające się na drzewach liście czy promienie słońca, które topią resztki śniegu.

Znaki wiosny

Dmuchnął ciepły wiatr od łąki,
już na gruszy pierwsze pąki!
Na jabłonce skrzeczy kawka:
– tam pod płotem wzeszła trawka!
A na grządce, czy nie słyszysz?
Żółte kiełki – to irysy!
– Słyszę – wróbel jej odwrzaśnie –
pierwszy fiołek zakwitł właśnie!
Strzyżyk z gniazda się wychyla!
– ja widziałem już motyla!
Wszędzie szczebiot, szum wesoły.
W ulu się zbudziły pszczoły.
Jaki ruch i gwar w ogródku!
Witaj, wiosno, żegnaj smutku!

Mieczysława Buczkówna

Któż z nas nie pamięta z dzieciństwa wierszyka o pierwszym wiosennym kwiatku ?

PIERWIOSNEK

Jeszcze w polu tyle śniegu,

Jeszcze strumyk lodem ścięty,

A pierwiosnek już na brzegu

Wyrósł śliczny, uśmiechnięty.

Witaj, witaj, kwiatku biały,

Główkę jasną zwróć do słonka,

Już bociany przyleciały,

W niebie słychać śpiew skowronka.

Stare wierzby nachyliły

Miękkie bazie ponad kwiatkiem:

Gdzie jest wiosna? Powiedz, miły,

Czyś nie widział jej przypadkiem?

Lecz on, widać, milczeć wolał.

O czym myślał - któż to zgadnie?

Spojrzał w niebo, spojrzał w pola,

Szepnął cicho: - Jak tu ładnie...

Władysław Broniewski

Wiosną także łatwiej poecie pisać o miłości …

Między nami nic nie było

Między nami nic nie było!

Żadnych zwierzeń, wyznań żadnych,

Nic nas z sobą nie łączyło

Prócz wiosennych marzeń zdradnych;

Prócz tych woni, barw i blasków

Unoszących się w przestrzeni,

Prócz szumiących śpiewem lasków

I tej świeżej łąk zieleni;

Prócz tych kaskad i potoków

Zraszających każdy parów,

Prócz girlandy tęcz, obłoków,

Prócz natury słodkich czarów;

Prócz tych wspólnych, jasnych zdrojów,

Z których serce zachwyt piło,

Prócz pierwiosnków i powojów

Między nami nic nie było!

Adam Asnyk

Wiosna w poezji to jednak również impuls do refleksji nad upływającym czasem, nad kolejami ludzkiego życia, nad zmaganiami życia ze śmiercią.

SAD O PRZEDWIOŚNIU

 

Zaledwo zimy minęła pogróżka,

W łagodnym, miękkim i tkliwym powiewie

W sad nagi wchodzi wiosna, nowicjuszka

Skromna, co jeszcze o swych czarach, nie wie.

W powietrzu srebrna mglistość pozimowa...

Tu i tam jeszcze w szczelinie głębokiej

Szczypta się śniegu ostatniego chowa

Jak białe pióro w ciemnych skrzydłach sroki.

Sad cichy, niemy, pusty. W monotonnej

Szarości ziemia, co woń ostrą szerzy,

Siwobrunatna jak habit zakonny,

W pokutnym półśnie umartwienia leży.

Oczekiwaniem tęsknie-nudnym chora,

Pręży gałęzie drzew jak owad macki,

Czyli się przecknąć do życia już pora,

Czy już przymrozek nie czyha z zasadzki.

Z oddali, która głosy tłumi sennie,

Jakoś inaczej niż zwykle kur pieje,

Dziwnie piętrowo, wieszczo, przedwiosennie,

Budząc niepokój razem i nadzieję.

Jest coś przyszłego, nienarodzonego,

W przestworzu, które zdaje się jak próżnia,

Kędy serdeczna czczość i mdłość się lega.

A zmartwychwstania wielki cud się spóźnia.

Drzewa splątanych gołych koron gęstwą,

Co jak szkielety stoją czarnokostne,

Owiewa jakieś nieme nabożeństwo,

Jakieś milczenie twarde, wielkopostne.

Sad w ascetycznej zadumie śni cichy,

Nagi jak z cierni wieniec Męki Pańskiej,

Którą ćwierkaniem głoszą wiosny mnichy,

Wróble, w szarości swojej franciszkańskiej.

Leopold Staff

Cóż, wiosna niejedno ma imię…